ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΕΝΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

Έπειτα από τρεις αιώνες ζωής, το αρχοντικό του 1863 ζει τη δική του αναγέννηση, προσδίδοντας στην τοπική περιοχή μια πνοή αυθεντικής ομορφιάς. Ανακαινίστηκε πλήρως το 2007 με μέγιστη προσοχή, φροντίδα και απόλυτο σεβασμό στην τοπική αρχιτεκτονική, ώστε να διασωθούν όλα τα γνήσια διακοσμητικά και αρχιτεκτονικά στοιχεία που του προσδίδουν την ιδιαίτερη αξία του. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1000 μ., στο ορεινό χωριό Δίκορφο Ζαγορίου που βρίσκεται στις βορειοανατολικές πλαγιές του όρους Μιτσικέλι και ανήκει στο συγκρότημα των διάσημων Ζαγοροχωρίων. Απέχει 26 χλμ. από τα Ιωάννινα.
Το Δίκορφο είναι ένα από τα ελάχιστα Ζαγοροχώρια που δεν καταστράφηκαν στη διάρκεια του πολέμου. Έτσι, έχουν διασωθεί κτίσματα του 18ου αιώνα που διαφυλάσσουν τον μοναδικό παραδοσιακό χαρακτήρα του χωριού και σας ταξιδεύουν σε ένα μαγευτικό παρελθόν.

Ο οικισμός χρονολογείται τουλάχιστον από το 1431, μια εποχή που το Ζαγόρι αποτελούσε κέντρο εμπορίου στην Ήπειρο, και οι κατοικίες των εμπόρων λειτουργούσαν ως σύμβολα της ευημερίας και του κύρους των ιδιοκτητών τους. Αυτός ο πλούτος αποτυπώθηκε στην κατασκευή μεγάλων κατοικιών με πολυτελή διακοσμητικά στοιχεία.
Λίγο έξω από το χωριό, υπάρχει η περιοχή Γκούβα, μια χαράδρα με έναν απότομο βράχο. Σε μια οπή αυτού του βράχου, όπου κατοικούσαν άγρια περιστέρια, οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έκρυβαν τα υπάρχοντά τους, για να μην τα βρουν οι ληστές που έκαναν συχνά επιδρομές στο χωριό.

Το Δίκορφο γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή τον 19ο αιώνα, όταν ο πληθυσμός του έφτασε τους 1200 κατοίκους. Οι κάτοικοι της περιοχής φόρεσαν πρώτοι στην Ελλάδα τα «φράγκικα», Ευρωπαϊκά ρούχα. Εξίσου προοδευτικές ήταν οι γυναίκες, αφού η μόδα από την Ευρώπη περνούσε πρώτα από το Ζαγόρι κι έπειτα πήγαινε στην Αθήνα, ενώ τα μεταξωτά υφάσματα και τα χρυσαφικά αποτελούσαν κριτήριο ανταγωνισμού μεταξύ των γυναικών. Μάλιστα, οι γυναίκες του Δίκορφου ήταν από τις πρώτες που απαρνήθηκαν την παραδοσιακή στολή τον προηγούμενο αιώνα και φόρεσαν δυτικά ρούχα.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι επιδρομές ληστών προκάλεσαν μείωση του πληθυσμού του χωριού, ενώ στην Κατοχή, το Δίκορφο λεηλατήθηκε από τους Γερμανούς, και στη διάρκεια του Εμφυλίου κάηκαν 3 σπίτια. Τον Νοέμβριο του 2008, οι καμένες περιοχές του χωριού αναδασώθηκαν υπό την αιγίδα των Πανεπιστημίων Ιωαννίνων και Κωνσταντινούπολης.
Οι παραδοσιακές κατοικίες και τα αρχοντικά του χωριού έχουν χτιστεί με πέτρα και μαύρη πλάκα, κι έχουν διακοσμηθεί με παραδοσιακά έργα των τοπικών Χιοναδιτών ζωγράφων. Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Μηνά του Αιγυπτίου, τρίκλιτη βασιλική, που εγκαινιάστηκε το 1778, και το καμπαναριό της ανακατασκευάστηκε το 1896 από κάτοικο του χωριού που εργαζόταν ως έμπορος στη Ρουμανία.

Το ξωκλήσι του Αγίου Ιωάννη, μονόκλιτη βασιλική, χτίστηκε το 1898 και βρίσκεται σε έναν λόφο πάνω από το χωρίο. Η εκκλησία ξαναχτίστηκε με υλικά από ερείπια βυζαντινού φρουρίου. Κοντά στο χωριό, υπάρχει επίσης το μοναστήρι της Στούπαινας, που καταστράφηκε το 1841 από τους Ιταλούς αλλά ξαναχτίστηκε το 1963, καθώς και τα γεφύρια του Καπετάν-Αρκούδα, του Στάθη και της Σιάμαινας.
Σήμερα, ο πληθυσμός του Δίκορφου είναι περίπου 65 κάτοικοι, οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και τον αγροτουρισμό. Το χωριό περιστοιχίζεται από δάσος με δρυς, οξιές, μαύρη πεύκη και έλατα. Η περιοχή έχει πλούσια πανίδα, και το υπέδαφος αποτελείται από σχιστόλιθο και ασβεστόλιθο.